Άλλες Μέθοδοι

Αγγειακές προσπελάσεις για αιμοκάθαρση σε νεφρική ανεπάρκεια

Σε ασθενείς με νεφρική ανεπάρκεια τελικού σταδίου είναι απαραίτητη μία αγγειακή προσπέλαση που λειτουργεί επαρκώς για μεγάλο χρονικό διάστημα και χωρίς επιπλοκές για την ποιότητα ζωής και την επιβίωσή τους.  

Φίστουλα ονομάζεται η δημιουργία μίας εσωτερικής αρτηριοφλεβικής επικοινωνίας στην περιοχή του πήχη ή του βραχίονα. Ο λόγος που γίνεται αυτό είναι να αποκτήσει ο ασθενής μία φλέβα με αυξημένη ροή και ενισχυμένα τοιχώματα, ώστε αυτή να μη θρομβώνεται μετά από την παρακέντησή της και σύνδεσή της στο μηχάνημα της αιμοκάθαρσης.

Για τη δημιουργία μίας τέτοιας αρτηριοφλεβικής αναστόμωσης σημαντικές προϋποθέσεις αποτελούν η φυσιολογική ροή αίματος στην αρτηρία με απουσία κάποιας στένωσης, καθώς και η επαρκής διάμετρος της αρτηρίας και της φλέβας που θα αναστομωθούν. Σε περίπτωση αντένδειξης, υπάρχει η λύση του συνθετικού μοσχεύματος (Shunt).

Η φίστουλα με αυτόλογη φλέβα αποτελεί την καλύτερη λύση λόγω της ευκολότερης προσπέλασης, της μακρύτερης διάρκειας ζωής και του χαμηλού ποσοστού λοιμώξεων. Προτιμάται το μη κυρίαρχο χέρι με καλύτερη περιοχή αυτήν του πήχη, ακριβώς πάνω από τον καρπό, και σαν δεύτερη καλύτερη αυτήν του αγκώνα. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί περίπου ένα μήνα μετά από το χειρουργείο, όταν και έχει αρτηριοποιηθεί η φλέβα και έχει μεγαλώσει σε διάμετρο και σε πάχος τοιχώματος. Σε περίπτωση χρήσης της βασιλικής φλέβας, είναι απαραίτητο ένα δεύτερο χειρουργείο με μετάθεση της φλέβας από την εν τω βάθει στην επιπολής θέση για ευκολότερη παρακέντηση.

Μειονεκτήματα του συνθετικού μοσχεύματος αποτελούν το υψηλό κόστος, ο υψηλότερος κίνδυνος επιμόλυνσης λόγω των συχνών παρακεντήσεων, καθώς και το μεγαλύτερο ποσοστό απόφραξης. Γι’ αυτούς τους λόγους θα πρέπει να θεωρείται σαν δευτερεύουσα λύση, όταν δεν υπάρχει καμία δυνατότητα δημιουργίας φίστουλας με αυτόλογη φλέβα.

Οι καθετήρες διπλού αυλού (π.χ. Shaldon-Catheter) χρησιμοποιούνται σαν παροδική λύση σε επείγουσες καταστάσεις, όταν η αιμοκάθαρση είναι απαραίτητη άμεσα και δεν έχει προλάβει να αναπτυχθεί η αρτηριοφλεβική φίστουλα, είτε σε απόφραξη παλιάς φίστουλας χωρίς δυνατότητα άμεσης επαναιμάτωσης της ίδιας. Οι καθετήρες αυτοί έχουν αυξημένο κίνδυνο επιμόλυνσης και είναι μόνο για ενδονοσοκομειακή χρήση.

Σε περίπτωση έλλειψης κατάλληλων αγγείων για δημιουργία αρτηριοφλεβικής επικοινωνίας υπάρχει η λύση των μόνιμων σφαγιτιδικών καθετήρων διπλού αυλού (π.χ. Demers-Catheter). Οι καθετήρες αυτοί τοποθετούνται μέσα από ένα υποδόριο τούνελ, οπότε μειώνεται ο κίνδυνος επιμόλυνσης και μπορούν να χρησιμοποιηθούν για μήνες, ίσως και χρόνια με κατάλληλη φροντίδα από το νοσηλευτικό προσωπικό και τους ίδιους τους ασθενείς.